فیکتور فرانکل
ویکتور امیل فرانکل (زاد 26 مارس 1905/ در گذشت 2 سپتامبر 1997) روانپزشک و عصبشناس اتریشی و پدیدآورند معنادرمانی (لوگوتراپی) بود. معروفترین کتاب او، «انسان در جستجوی معنا»، روایت تجربیات او در اردوگاههای کار اجباری آلمان نازی است که در خلال آن، به اهمیت معنای زندگی برای انسان در سختترین شرایط میپردازد. ویکتور فرانکل در وین بهدنیا آمد. او در دوران دبیرستان، آرای فیلسوفان طبیعی را مطالعه میکرد. در همین دوره با روانکاوی آشنا شد. فرانکل در 16سالگی مکاتباتش را با فروید آغاز کرد و یکی از دستنوشتههایش را در حیط روانکاوی برای او فرستاد که این دست نوشته سه سال بعد در نشری بینالمللی روانکاوی چاپ شد. فرانکل یک سال بعد، فروید را ملاقات کرد اما به مرور زمان، گرایشهای نظریاش به آرای آدلر نزدیکتر شده بود. او در سال 1925 مقالهای را در نشری بینالمللی روانشناسی فردی منتشر کرد و در آن با تمرکز بر مفاهیم معنا و ارزش به بررسی تفاوتهای فلسفه و روانشناسی پرداخت. بین سالهای 1930 و 1938 فرانکل در بیمارستان روانی وین بهعنوان رئیس بخش خودکشی زنان مشغول به کار شد و در سال 1938 که آلمان به اتریش حمله کرد، او بهطور خصوصی کارش را بهعنوان عصبشناس و روانپزشک شروع کرده بود. او در 1949 موفق به گرفتن درج دکترای اعصاب و روان شد. همچنین از 120 دانشگاه در سراسر جهان دکترای افتخاری گرفت. فرانکل به علت یهودی بودن در سالهای 1942 تا 1945 به دست نازیها ابتدا در آشویتس و سپس در اردوگاه کار اجباری داخاو زندانی شد. تجارب او در این اردوگاهها موجب شد مکتب جدیدی را در روانشناسی بنیانگذاری کند که معنا درمانی یا لوگوتراپی نامیده میشود. پس از پایان جنگ دوم جهانی ریاست بخش اعصاب بیمارستانی در وین را به عهده گرفت و به مقام استادی دانشگاه در رشت عصبشناسی و روانپزشکی نایل آمد. در سالهای 1970 تا 1973 استاد دانشگاه بینالمللی سن دیهگو بود و نظریه معنا درمانیاش در میان روانشناسان و روانپزشکان پیروان زیادی دارد. فرانکل در سپتامبر 1997 در سن 92 سالگی در وین درگذشت.